Dzieci, ciąże & pogaduchy o wszystkim i o niczym

Zapytam, chociaż okazało się też, że ma podwyższone crp (10) i dopóki nie zejdzie to nie wyjdziemy ze szpitala. Byłam pewna, że wyjdziemy dzisiaj, a teraz jutro jest pod znakiem zapytania. Kapituluje. Od nocy z soboty na niedzielę spałam w sumie może 5-6h. Mam cholerne wyrzuty sumienia tym bardziej, że wiem że z czymś tam się jego organizm zmaga ale muszę go dzisiaj oddać na oddział noworodków, bo nie ogarnę tego psychicznie. Nie mam siły już kompletnie i dobija mnie brak możliwości zobaczenia się z z Adamem. Siedzę i ryczę. Nie dam rady zająć się nim sama kolejną noc  😕
Jeszcze wiele nocy przed wami, a Ty musisz mieć siłę żeby się młodym zajmować.
Także nie miej wyrzutów, wyśpij się, jutro będzie wszystko wyglądało dużo lepiej jak będziesz wypoczęta.
Ściskam!
FurryMouse, jeśli chcesz karmić piersią to oddawanie małego na całą noc jest błędem. Chyba że ściągasz mleko laktatorem. Wybacz, ale niejedna nieprzespanej noc przed Tobą i "pójście na łatwiznę" teraz tylko sprawi że w domu jak będziesz sama bez pomocy położonych będzie trudniej. Powinnaś mieć dziecko przy sobie i przystawiać, tulić, a jak potrzebujesz pomocy to wezwać położną. Od tego one tam są żeby pomagać. W nocy też.

A Ty masz w tej chwili baby blues i tym bardziej lekiem na niego by było tulenie synka. Będziesz płakać z byle powodu, ale to minie. 99% z nas przez to przechodziła. Ja na 3 dobe po cc ryczałam non stop.

Mały będzie płakał, czy tego chcesz czy nie. On potrzebuje Twojej bliskości, Twojego zapachu, Twojego bicia serca. 9 m-cy był w Twoim brzuchu! Poczytaj o czwartym trymestrze. Nie obrażaj się za to co napisze, ale oddanie na noc na oddział noworodków zdrowego w terminie urodzonego noworodka tylko po to żeby się wyspać jest okropne. Twoje dziecko jest tam samo w łóżeczku i płacze, bo nie ma obok mamy przy której czuje się bezpiecznie. Jesteś najważniejszą istotą dla tego malucha.


FurryMouse trzymaj się dzielnie! Ten brak odwiedzin jest okropny, ale dasz radę! My byliśmy w szpitalu tydzień i każdej nocy ryczałam, ale w dzień był mąż więc mogłam odpocząć... Współczuję, ale trzymam za ciebie kciuki :kwiatek:

Edit. W kwestii oddania dziecka na oddział popieram to co napisała Horsiaa, ja mimo fatalnej formy psychicznej "chodziłam po ścianach" jak zabrali go na chwilę na badanie, nie oddałbym na pewno na noc.
Ale gdzieś w głębi duszy rozumiem i jeśli czujesz że to jedyne wyjście to zrób tak jak uważasz i nikomu nic do tego  😉
FurryMouse ja urodziłam wcześniaka przez nagle CC. Tydzień moje dziecko leżało w inkubatorze, najpierw na patologii a potem na fizjo. Nie mogłam ani przytulić ani nakarmić, bo w ogóle nie miała siły żeby ssać. Był upał, ze mnie schodziła woda więc chodziłam mokra jak mysz, na tych oddziałach gorąco jak w piekle...nie byłam w stanie długo stać przy inkubatorze czy łóżeczku bo robiło mi się słabo. I tak strasznie było mi źle jak wracałam do sali, że nie mam jej obok, gdzie inne matki mają swoje dzieci. Leży sama, wśród obcych ludzi i nic na to nie mogę poradzić. I nie, nie mogłam się wyspać. Wstawałam co 2 h i walczyłam z laktatorem, a mleka i tak było ledwo co. Pierwszy miesiąc to był hardcore. Prawie oka nie zmrużyłam. Oddasz małego na jedną noc, ok, twoja decyzja, masz prawo, ale niestety w domu tak nie zrobisz. Mając dziecko przy sobie zawsze możesz zadzwonić po położna i pytać ja o wszystko, prosić żeby ci pokazała, ona od tego jest. W domu nie będziesz mieć takiego luksusu w samym środku nocy. Korzystaj! A jeśli chcesz utrzymać laktacje to mimo że oddasz dziecko na noc, powinnaś jechać z laktatorem co 2-3 godziny minimum.
Ale spokojnie, wszystko się z czasem unormuje i ty też dojdziesz do siebie. Hormony w końcu przestaną szaleć. Trzymaj się dzielnie!
FurryMouse
Nie daj sie tu wpedzic w wyrzuty sumienia jeszcze wieksze.
Nie wiem po co ludzie pisza takie rzeczy jak, "to blad nie oddawaj, karmisz to musisz, ja tez tak mialam i dalam rade". A gowno tam. Jesli czujesz ze potrzebujesz samotnosci i odpoczynku zrob to! Po prostu rob to co uwazasz e jest dla Ciebie w tym momencie najwazniejsze. Bo to Ty jestes wazna. Najwazniejsza!  Masz prawo plakac, wyc, krzyczec, itp.
Trzymaj sie!
Serio dziewczyny przykro się to czyta.
Nikt tak nie dowali kobiecie jak druga kobieta...
KaNie super, że to napisałaś. Dzięki w imieniu wszystkich kobiet.
Piszecie o tym, że każda z Was przechodziła po porodzie przez ogromne zmiany nastroju, płacz itd.
To teraz wyobraźcie sobie, że dodatkowo jesteście same.
Same od momentu przekroczenia drzwi szpitala.
Same ze swoimi wszystkimi lękami, strachem, bólem.
Łatwiej przejść przez załamania i inne huśtawki nastroju jak w ciągu dnia jest przy Was ktoś bliski. Trzyma za rękę, mówi że jesteście silne i dzielne.
Kto w ciągu dnia zajmie się bobasem, żebyście mogły chociaż chwilę się przespać.
Poda Wam pieprzonego batona i pocałuje w czoło.
Serio? Nie starcza empatii żeby się wczuć w sytuację Furry?
I co takie teksty  jak to źle i egoistyczne postąpiła mają ma celu?
Dowalić zmęczonej, załamanej kobiecie tuż po porodzie, samej od kilku dni?




Ej, laski, może więcej luzu a mniej dramy z każdej ze stron? 😉

Gratulacje dla nowych mamuś!!!

Ja oddawałam każde z moich dzieci, wolałam zeby mi je przywiezli niż wstawać w pierwszej nocy po cc 😉
Mamy się wszyscy dobrze, a Aniele karmiłam cycem prawie dwa lata, tych kilka godzin które i tak noworodek przesypia niczego nie zmieniły 😀
Luz, ja się nie obrażam. Wiem, że to wszystko w dobrej wierze i na szczęście nie biorę tego jakoś bardzo do siebie, bo też znam siebie i znam swój organizm. Nie wszystko też tu pisze, bo niektórych odczuć po prostu się wstydzę sama przed sobą (np. ten brak uczuć ale też dużo gorsze myśli).
Ale to trochę bardziej skomplikowane niż "bo ja się chce wyspać". Myślę, że odwodniona, bez jedzenia i na chwiejących się nogach mam jednak mniejsze szanse na udane karmienie niż po jednej przespanej nocy.
A decyzja była bardzo dobra. Dzisiaj jestem już w stanie myśleć, jeść, dziecko też magicznie zaczęło jeść bez żadnych kapturków, silikonów itp.

KaNie,  :kwiatek: pamiętam co Ty przechodziłaś (tzn. na tyle na ile się tym dzieliłaś). Dzięki za obronę. Prawda jest taka, że ciężko się postawić na miejscu kogoś kto sobie nie radzi jeśli miało się dość siły żeby samemu dać sobie radę.

pati12318, dzięki lwico 🙂 to prawda, że wszystko wyglądałoby inaczej gdybym miała Adama obok. Ja wiem, że w domu będzie hardcore i wiem, że jeszcze nie raz będzie źle. Ale kilkunastogodzinny poród bez znieczulenia, w większości w samotności, zero możliwości odespania (w pierwszą noc po porodzie jeszcze był sajgon na oddziale, bo personelu mało a jedną zaczęła rodzić, druga chyba mdleć i wszyscy biegali i krzyczeli) i samodzielna opieka nad Małym (bo co, mam dzwonić po położną żeby go przewinęła, bo ja nie chce już wstawać?) to było za dużo na te kilka dni. Dzisiaj jest super.
W ogóle daj znać jakbyś chciała np mój numer żeby pogadać w razie czego jak już będziesz po. Wiem, że masz bliskich ale jeśli tylko poczujesz potrzebę powiedzenia komuś na głos tego czego sama się przed sobą wstydzisz i co Cię przeraża to jestem  :kwiatek:
FurryMouse, super  :kwiatek: :kwiatek: :kwiatek: :kwiatek: 🏇 🏇 😅 (sorry, nie mam chwilowo czasu napisac więcej, ale tak mniej więcej mogę opisać moje uczucia)  🙂
FurryMouse, no właśnie to w dobrej wierze. Nie miałam zamiaru Ci dowalić😉 po prostu czasem tak jest że niby coś wiesz, ale potrzebujesz żeby Ci obca osoba to napisala/powiedziała żeby "dotarło".
Czasem mogę odrobinę źle dobierać słowa, nadal po ciąży ciężko mi się skoncentrować i dobrać słowa. Jakbym miała dziury w mózgu. Kiedy to mija?  😵
Furry Mouse, w kwestii różnych dziwnych myśli, to ja pierwszy raz w życiu otwarcie to napiszę: pierwszą albo i nawet dwie pierwsze noce w domu spędziłam płacząc, że oddałabym wszystko żeby cofnąć czas i nie mieć dziecka. Układałam w głowie scenariusze, jak pakuje rzeczy i wychodzę z domu, porzucając dziecko i ojca. Albo, że oddaje je do adopcji. I to wszystko pomimo subiektywnie niezłej formy psychicznej po samym porodzie. Dziś za córką wskoczyłabym w ogień, kocham ją nad własne życie i uważam, że wszystko jest ze mną w najlepszym porządku. Jeśli zdarza Ci się myśleć podobnie to nie biczuj się. Ale bądź czujna i uważna w stosunku do siebie, bo depresja poporodowa istnieje i może przytrafić się czy się tego chce czy nie.

Z perspektywy czasu myślę, że po pierwsze przeżyłam żałobę po moim "starym" życiu, które się skończyło, a po drugie stawanie się rodzicem to proces i nie dzieje się z dnia na dzień (a już w ogole szkodliwym mitem jest to, że kobieta staje się matką kiedy dowie się o ciąży. a guzik).

Współczuję, że nie możesz liczyć na wsparcie najbliższych w tym czasie. Mam nadzieję, że chociaż masz dobrą opiekę w szpitalu. Jeśli będziesz potrzebowała pogadać jakoś bardziej 1:1 to uderzaj do mnie na PW albo FB. Gdybyś potrzebowała jakiejś wirtualnej pomocy psychologa to też dawaj znać, tu na bank dostaniesz jakieś rekomendacje, ja sama też mogę kogoś polecić.
kenna,  😀 wymowne, wystarczy :kwiatek:
ekhem, mnie tak naprawdę zabiła samotność, długi poród (też samotny) i kompletne wycieńczenie organizmu. Pewnie będą jeszcze wzloty i upadki (choć, paradoksalnie, na szczęście nasze życie ostatnio było dość nudne więc tutaj akurat nie ma rezygnacji z "dotychczasowego super życia"😉 i na pewno będę się obserwować, bo jestem dość mocno świadomą osobą w tych kwestiach (miałam epizody z terapią). Ale dziękuję! Takie posty bardzo pomagają!

Przed chwilą okazało się, że jeszcze musimy zostać i nie ma pewności, że wyjdziemy jutro. Gdybym była w tym stanie co wczoraj... Nie chcę sobie nawet wyobrażać. A teraz wiem, że będzie ciężko ale ogarnę.
FurryMouse, moja pierwsza myślą kiedy leżałam już w łóżku we własnym domu było ‚ojap**le czego mi brakowało w moim idealnym zyciu’ 😉 a teraz zrobiłam to drugi raz i smutno mi ze nie zrobię trzeci!!!! 🙂😉)
FurryMouse, moja pierwsza myślą kiedy leżałam już w łóżku we własnym domu było ‚ojap**le czego mi brakowało w moim idealnym zyciu’ 😉 a teraz zrobiłam to drugi raz i smutno mi ze nie zrobię trzeci!!!! 🙂😉)

Miałam dokładnie te same przemyślenia, tylko jeszcze nie dotarłam do etapu, że zrobiłabym to drugi raz. I nie wiem czy kiedykolwiek tam dotrę  😁
Jestem okropna matką. Oddawalam młodego na każdą noc w szpitalu i zalewala mnie fala szczęścia jak go zabierali na kąpanie czy badanie. Nie słyszałam,żeby choć pisnął przez noc beze mnie 😎 Nie,Nie zalała mnie fala miłości po zobaczeniu go.Jedynie co to poczułam ulgę.Wstajac w nocy do niego miałam łzy w oczach i ryczałam razem z nim.Pociesze Cię,czas kiedy masz ochotę dziecko porzucić w oknie życia mija ok 3 miesiąca  :kwiatek:
Ja to nawet nie wiedziałam,  że można dziecko oddać na noc. Myślałam, że teraz zawsze jest przy matce. No oczywiście poza sytuacjami, kiedy kobieta nie może zająć się dzieckiem. Dobrze wiedzieć  😁
U mnie same proponowały.Wolały mieć spokój na oddziale przez noc.
czas kiedy masz ochotę dziecko porzucić w oknie życia mija ok 3 miesiąca  :kwiatek:


To nie u mnie. Do pół roku było spoko, teraz mam ochotę codziennie ją oddać.  Nawet jej czasem tak groże, ale jakoś się nie przejmuje. Jak noce (odpukać) są nieco lepsze, tak w dzień jazda bez trzymanki. Całkowicie odechciało mi się rodzeństwa, bo drugi taki demon wpędzi mnie do psychiatryka.

W szpitalu gdzie rodziłam brały tylko na pierwszą noc. Potem już nie chciały, chyba że była jakaś wyjątkowa sytuacja.
FurryMouse, to wszystko normalne!!! To uczucie, że sobie nie radzisz i beczenie też. Otaczaj się ludźmi, którzy maja cierpliwość i zrozumienie, z czasem będzie lepiej i któregoś dnia nakryjesz sama siebie patrząca na Maleństwo z tym mamuśkowym bezmyślnym uśmiechem na twarzy jak na największy cud na świecie 😉
TRATATA   Chcesz zmienić świat? -zacznij od siebie!
01 maja 2020 10:52
J Nie,Nie zalała mnie fala miłości po zobaczeniu go.Jedynie co to poczułam ulgę.Wstajac w nocy do niego miałam łzy w oczach i ryczałam razem z nim.Pociesze Cię,czas kiedy masz ochotę dziecko porzucić w oknie życia mija ok 3 miesiąca  :kwiatek:


U mnie zaraz minie 2 lata i fala miłości nadal nie dotarła  😁
Wracają powoli porody rodzinne  😅
Mój młody ma 5 miesięcy i zaczyna się bać ludzi.Ostatnio jak zobaczył teściową to wpadł w taki ryk,że nie mogłam go uspokoić.Najgorzej kobiet,ale mojego taty też się boi.Wychodzimy często do ludzi,ale zaczyna się robić coraz gorzej.
Dekster, to minie. Większość dzieci ma taki etap, bo zaczyna rozpoznawać ludzi. Na siłę "nieprzyzwyczajaj", bo to nic nie da. Ja tak mialam z małym. Akurat wypadło na moment jak musiałam codziennie wyjść na 2-3h i zostawić go z moja mama, której na codzień nie widuje.

Dziewczyny kiedy Wam wrócił okres? Mały ma 10 m-cy, kp w ciągu dnia 4-5x w nocy 2-3(albo czasem milion).
Scottie   Cicha obserwatorka
02 maja 2020 12:12
Horsiaa, mnie wrócił miesiąc po tym jak przestałam kompletnie karmić.
zabeczka17   Lead with Ur Heart and Ur Horse will follow
02 maja 2020 12:31
3 miesiac , a dalej karmie cyckiem -w nocy najwięcej.
[...] Pociesze Cię,czas kiedy masz ochotę dziecko porzucić w oknie życia mija ok 3 miesiąca  :kwiatek:

Nie, nie mija.  🤣
Po 7 latach mnie to kusi, kilka razy dziennie.

Oczywiście jaja se robię.


FurryMouse, rób tak jak czujesz, zaufaj sobie.
Sorki, dubel.
Horsiaa u mnie okres wrócił zaraz po połogu, bez żadnej przerwy nawet.

Dekster u nas też się to zaczęło koło 5 miesiąca, ale trwa cały czas. Jak kogoś nie widzi dłuższy czas to jest histeria. Tylko do moich rodziców jest przyzwyczajona, bo mamy kontakt kilka razy w tygodniu.
Julie, sorka ale już nie wejdzie 😀
Aby odpisać w tym wątku, Zaloguj się