Czego oczekujemy od konia?

U nas żadnego wrażenia nie robią te ptaki, gdy jedziemy stępem, albo kłusem.
Natomiast w pełnym galopie koń się tak odsadza, że mi niemal łeb urywa, ale to też jest ułamek sekundy. Natychmiast się opanowuje.
Kaczki jeszcze można zauważyć, ale kuropatwy czekają przycupnięte i zlane z miedzą do ostatniej chwili. I niestety upodobały sobie miedzę na torach do galopu - idealnie prostych, trawiastych ścieżkach między polami, na których można konia wyciągnąć.

W temacie wątku co uważam za uciążliwe, a może raczej uciążliwie zabawne. Musiałam zrezygnować z potreningowego chłodzenia nóg w stawie (co było iście zbawiennym rytuałem dla końskich ścięgien i nóg w ogóle), bo mój koń nauczył się tak niemożliwie chlapać wodą, że wychodzę mokrusieńka. Zastanawiam się, czemu robi to tylko pod siodłem. Jak wprowadzam go na lonży to wchodzi sam głęboko i stoi jak słup..
I zrobił nam się wątek "co straszy nasze konie" 😉
Wygląda na to, że odwaga to cecha najbardziej poszukiwana przez zwykłych użytkowników koni (poza zdrowiem czy względną ogładą).
Zdecydowanie tak. Ja nie potrafiłabym czerpać przyjemności z jazdy na płochliwym koniu. W końcu sama wynajdowałabym straszaki i nakręcała spiralę spłochów.

W sumie ciekawi mnie jakie osoby najlepiej radzą sobie z końmi nadwrażliwymi i nie przeszkadza im jazda na nich. Jeżeli są tu takie - jakie cechy Waszego charakteru pomagają Wam walczyć z naturą takiego konia? Wg Was oczywiście.
Meise, doświadczenie z takimi końmi i względnie stabilny dosiad na pewno pomagają. Przydaje się spora dawka cierpliwości. Ja się zwyczajnie przyzwyczaiłam, bo jakie mam wyjście? Kiedyś myślałam, że moja "patrzałka" z tego wyrośnie. Teraz, gdy ma 17 lat - wiem że raczej nie ma co się łudzić 😉 doceniam za to szybkość reakcji na pomoce - bo koń mocno reaktywny i da się tę reaktywność dobrze ukierunkować, chociaż bywa że zgaduje - jak wszystkie takie konie chyba. A że czasem odskoczy, czy zrobi klasyczne 180st i spierniczamy - trudno. Szczęściem jest to to ogarnięcia.
Jak sobie spojrzę wstecz, to temu konkretnemu koniowi zawsze brakowało pewności siebie. Do koni zawsze zły (nie że agresywny, ale mało socjalny), podgryzał zawsze, nie lubi ludzi w boksie (szczurzy się),
Taki typ... ja wiem - "karka z podmiejskiej potupajki"... robię wszystko aby się mnie bali bardziej, niż ja się boję... i zrobię co chcesz szefie, ale troszkę po swojemu żeby nie gadali, że się kogoś słucham 😂
zembria   Nowe forum, nowy avatar.
29 stycznia 2022 10:37
Mój poprzedni koń był kuropatwo odporny. Ja na jego plecach podskakiwałam cała jakby mnie prądem ktoś trzepnął, z pod kopyt z furkotem kuropatwa wylatywała, a on uchem nie ruszył, rytmu nie tracił, nawet wyżej łba nie podniósł 😉
W temacie wątku, to moje oczekiwania też ewoluowały z czasem i teraz nie są wygórowane. Zdrowie pomijam, bo tu chyba pytanie było raczej o cechy charakteru i budowy.
Oczekuję konia z miłym charakterem, takiego który lubi być z człowiekiem, czy pod siodłem, czy w obejściu. Posłusznego, poruszającego się zadanym tempem i w określonym kierunku, bez kombinowania i forsowania własnych pomysłów. Poruszającego się luźno i rytmicznie, przepuszczalnego w ciele. Więcej wymagań brak. Jeżdżę 90% czasu w tereny wiec to mi głównie potrzebne, wygoda i relaks. A gimnastyka na placu przy powyższych cechach nie jest problemem. Co do wyglądu to oczywiste jest, że każdy lubi "ładne" konie, każdy by chciał takiego który łapie za oko, czy to maścią, czy budową. Osobiście lubię konie mocniejszej budowy, duże i "kudłate" 😉 Czesanie i czyszczenie mnie relaksuje i lubię jak koń lśni i ma zadbaną, długą grzywę i ogon.
Pati2012   Koński insta: https://www.instagram.com/mygreybay/
29 stycznia 2022 10:41
Tak sobie myślę, że mój koń spełnia moje oczekiwania i jest niemal idealny, brakuje mi troszkę więcej "szwungu" o lekkości, ale za to mam bomboodpornego konia, który sam zostaje w stajni, sam idzie w teren i z końmi też, a do tego jest pluszakiem 😉 o jeszcze mógłby mieć lepsze kopyta i nie spać w największym bagnie na padoku
Gaga, idealne porównanie do "karka z podmiejskiej potupajki" 😅 Pewnie rzeczywiście można się do takiego konia przyzwyczaić. Zwłaszcza jak jest swój i nie planuje się go nigdy sprzedawać. Z czasem też człowiek poznaje tak dobrze swoje zwierzę, że niemal nic go już nie zaskoczy.

zembria, przez Twój wpis odkopałam Twój film ze słonecznym patrolem i znowu go katuję. Jest boski! I Rudy to idealny kompan. Ale srokacz chyba trochę wkurzony, że na drugiej pozycji? Bo są takie momenty na filmie, że mam wrażenie, że chce się wyrwać 😉

W sumie to chciałabym jeszcze ew., żeby mój koń nie ekscytował się aż tak bardzo terenem czy skokami. Nie narzekam na to, aż tak bardzo, bo zawsze mam przed oczami jego niechęć do życia za czasów choroby.
Ale fajnie by było jakby nie galopował w miejscu, nie caplował widząc, że jedziemy w teren i nie brykał w tym terenie z emocji, bo ostatnio było już na tyle hardkorowo, że tylko jego dobra wola mnie uratowała od upadku.

To jest coś za co bardzo cenię mojego konia i inne - jemu podobne. Że nie chce się pozbyć jeźdźca z premedytacją. Oczywiście to, że prawie spadłam i wypadło mi strzemię było spowodowane jego barankami w miejscu poprawionymi zadem w pakiecie z odskokami w bok. Powód był prosty: "Łiiii, górka do wygalopowania, nie wytrzymię!!". Pogodziłam się, że spadnę, ale jak już leciałam to po raz kolejny gnojek mnie podparł i zastygł. Reszta koni wygalopowała. Mój trzęsąc się z emocji... wyszedł stępem. Nie musiałam go trzymać za ryj, prosić. On czuł, że prawie mnie zgubił i się opanował. Dla mnie to jest cenniejsze niż jakikolwiek skarb. Bo jeździłam na koniach, które nie miały litości dla jeźdźca przy brykaniu 😉

Oczywiście, ktoś może powiedzieć, że to beznadziejnie, że bryka W OGÓLE, albo musi być prowadzący w terenie, bo inaczej ni dy rydy.

Kiedyś może to przepracujemy, a może nie. Ale tak, oczekuję, że koń nie będzie mnie wysadzał specjalnie. Nawet jak ma gorszy dzień, tzw. na "nie".
Meise czyli jednak jest takich więcej? 😁 Bardzo mnie to cieszy! Twój jest z opisu zdecydowanie moim typem wierzchowca 🦄

Zaryzykuję twierdzenie, że dla większości kluczowe są: dostępność dla portfela, wygląd (maść, sylwetka, nawet wyraz pyska), niesłychany, wręcz nieprawdopodobny, spokój. I znacząca "samojezdność".
Ogólnie się zgadzam. Wygląd jest o tyle istotny, że odzwierciedla cechy charakteru. W zależności od tego co jest dla nas priorytetem, tego będziemy wypatrywać w budowie konia, wyrazie jego pyska, maści czy ogólnej prezencji.

Spokój... nie, ja bym to raczej nazwała taką ogólna pewnością, stabilnością emocjonalną. Odwagą, jak już tu wielokrotnie padło. Ja wcale nie chcę spokojnego konia, którego rozumiem jako ociężałego miśka. Chcę za to konia, który mnie nie zabije i nie zrobi ze mnie kaleki 😉. I który przez swoją nadreaktywność nie będzie się ciągle uszkadzać.
zembria   Nowe forum, nowy avatar.
29 stycznia 2022 12:59
vynter, O, bardzo dobrze napisane, stabilność emocjonalna, pewność. Ja też wcale nie lubię żeby koń był spokojnym misiem, uwielbiam patrzeć jak konie dzikują po pastwisku, włączają turbo i brykają pod niebo. Jednak w pracy liczę na opanowanie i nie nakręcanie się jakimiś pierdołami.
vynter, w punkt!
Aleks   Never underestimate the possibility for things to improve in ways you cannot yet imagine - Karen Rohlf
29 stycznia 2022 13:48
A to i ja dołączę do wątku 🙂 .
Na dzień dzisiejszy mój koń spełnia wszystkie oczekiwania, które mam względem wierzchowca. Jest odważny, niepłochliwy, pewny siebie, ale nie dominujący, ciekawski, przyjazny i miły w obejściu, bardzo nastawiony na człowieka i lubiący jego towarzystwo, szybko się uczący, zaangażowany, lubiący zmiany, chętnie idący na przód, radzący sobie z własnymi emocjami, ale także kreatywny znaczy proponujący swoje pomysły, reaktywny w sensie czuły na pomoce i szybki w reakcjach na nie. Jest koniem szybkim lubiącym pobiegać, ale nie uciekającym spod jeźdźca, równym, rytmicznym, utrzymującym kierunek i tempo, lekkim na pomocach, lekkim na ręku, przepuszczalnym i idącym w rozluźnieniu. Jest także koniem bardzo czytelnym.

Natomiast kilka lat temu, nie powiedziałabym tak w pełni ponieważ cechy takie jak, kreatywność, reaktywność i szybkość reakcji była dla mnie czymś co spowodowało, że wpadliśmy w błędne koło wzajemnych frustracji, doszliśmy do ściany i przestaliśmy się rozwijać.
Po wielu zmianach, przez które przeszliśmy razem, dziś uważam, że to najlepszy koń na jakiego mogłam trafić bo jego cechy zmotywowały mnie do poszukiwań, a kiedy zaczęłam rozumieć z jakim koniem mam do czynienia i nauczyłam się wykorzystywać jego potencjał zamiast ciągle go ograniczać, okazało się, że idziemy jak burza do przodu, a jego zaangażowanie i uważność są jeszcze większe. Suma tego daje olbrzymią satysfakcję 🙂 .

(o zdrowiu nie piszę bo to jakby oczywiste, że oczekujemy by konie były zdrowe 🙂 )
Rytmu i wrodzonej równowagi (bardziej mnie interesuje jak koń/źrebak kłusuje w zakręcie niż jak zakłada giry na uszy na prostej), 4 takowego stępa, kłusa i galopu z tendencją do podchodzenia pod kłodę a nie odpychania się. Jezdnosci rozumianej jako akceptacja pomocy. No i zdrowia w sensie sprostania wymaganiom treningowym. Nawet w hodowli pod sprzedaż nie używam ogierów znanych z szybkiego "psucia się" potomstwa, bo to nie pralka żeby się popsuła idealnie po 2 latach gwarancji. Do tego konieczne większego zainteresowania pasażerem niż otoczeniem - są konie zainteresowane mało czym i są takie, które widzą wszystko, ale nawet jeśli koń widzi i słyszy wszystko to musi mieć dobrze ustawione priorytety. <br>
<br>
Lubię bystre konie dla siebie i nie przeszkadza mi to, że bystry koń spróbuje raz drugi i 10ty czy na pewno musi słuchać.

karolina_, - ja chyba będę się odzywać szukając konia kolejnego, bo pod tą bystrością mimo prób dominacji i budową pozwalająca na pracę to podpisuje się rękami I nogami 😁

Generalnie to to inteligencja, ambitność i pracowitość są dla mnie kosmicznie wręcz ważne. Mój obecny koń ma trochę wad, ale ma też właśnie te trzy cechy i cholernie go za nie cenię. I nie ważne, że przez to jest uparty, sprawdzający i zdecydowanie wymaga od jeźdźca zdecydowania 😉 Całkiem lubię te "little games we plays". Ma charakter, szanuje go za to. Nie mogłabym mieć takiej końskiej mamałygi.
Nie zależy mi na wygodzie chodów, byle by były poprawne i w miarę obszerne. Drobienia nie zniesę. Z doświadczenia, to niestety konie z dobrymi jakościowo chodzami mało kiedy na dzień dobry są wygodne, ale jak się je przejedzie już i dadzą plecki, nauczą się poruszać... to mrrrry 💖
Co do budowy, to nie musi się składać z samych nóg, ale zależy mi na względnej poprawności pozwalającej się bawić w amatorski sport, coś sobie rzeźbić. Lubię konie "mięsne", mocniejszej budowy, raczej wysokie. Takie 168-172 to idealny zakres dla mnie. Mój ma uczciwe 165 (nie to z ogłoszeń, co się okazuje być 160 w rzeczywistości 😜😉 i ratuje go jedynie szerokość, to absolutne minimum dla mnie.
No i wyglad ma znaczenie. Jestem amatorem, konik ma mi się podobać 😜 Preferuję malowane konie, mam ogromną słabość do kasztanów malowanych na 4 i ogólnie koni z wysokimi skarpetami. Za to totalnie nie podobają mi się łaciate, cremello i kasztany bez odmian. Super, jakby konik miał w miarę zgrabną głowę, dość gęstą grzywę i ogon.
No i totalnie nie kupiłabym kobyły, jestem team wałachy i ogiery 😅
No właśnie. Przyzwyczajenie, opatrzenie, wręcz przesadna ekspozycja. Możliwa nie, z ziemi, czy pod siodłem ale po postu. Mój koń ma stajnię obok peronu. Pociągi wrażenia nie robią.

Za to gdy w zimne dni drzwi stajni są zamknięte to potem cokolwiek w oddali "pobudza". Gdy są otwarte i dużo się dzieje- na krosie, remonty itd. - koń "spokojnienie". I nie tylko mój.

Naprawdę ten "charakter" to w dużej mierze warunki chowu i użytkowania.
Ale kilka postów wcześniej napisałam, że dla mnie koń musi być "inteligentny'... a potem się sama zaczęłam zastanawiać co to znaczy dokładnie. Lubię konie, którym wystarczy raz pokazać i czuć, że potem gdy się to samo zaproponuje to one szukają takiego rozwiązania. Ale nie zgadują.
Kokos napisała, że nie lubi koni zbyt "skoncentrowanych" na człowieku, bo właśnie nadaktywnie zgadują, wyprzedzają- proponują. Dla mnie to nie są konie skoncentrowane na człowieku, tylko boidupy - bojące się błędu - często panikarze nadreaktywne jak zostaną np. upomniane.
Znajoma ma takiego wałacha. Cudowny konik - paskudny dla mnie. Nie reaguje, nie reaguje, nie raguje. To wykładasz co masz do powiedzenia z grubszej rury - i taadam- panika gotowa. O matko biednego konia "upomnieli"- jakże on się stara, prosisz o krok dostajesz 5 i od razu w drugą stronę i on już tańcuje. Cholery można dostać.
kotbury, - moja mamcia ma takiego, także rozumiem hejt. Dla niej idealny, ja tego konia NIENAWIDZIŁAM jeździć. I też właśnie nie reaguje, a jak Ty zareagujesz to dzika panika. Nie słucha, zgaduje, wybiega, entuzjazmu za dziesięciu, myślenia nic. No i niby super, że on zawsze chętny do wszystkiego, ale te chęci ni ciula efektów nie dają, dla mnie tylko frustrację.
Za to ona się cieszy, bo konik zwalnia jak tylko się zachwieje i jest bardzo psio-towarzystki, gada, zaczepia, kręci się, wymaga ogromnie dużo uwagi. Mnie to męczyło, ona jest zachwycona. Każdemu wg. potrzeb 🤷

I ze środowiskiem się w pełni zgadzam, stojąc na zadupiu jak jechaliśmy na zawody to wszystko było straszne albo ciekawe. Stojąc w Drzo, gdzie ciągle działo się coś, pełno ludzi i imprez, aut, motorów, regularne zawody, remonty i inne cuda na kiju to konia nie ruszało nic, odczulony perfekcyjnie. To samo na lotnisku, większe wrażenie zrobiło zajebiscie dużo trawy niż samoloty i paralotnie 😂 Także najgorsze boidupy są ze spokojnych, zacisznych stajni.
Także najgorsze boidupy są ze spokojnych, zacisznych stajni.
keirashara,

Bo nie mają gdzie się opatrzeć. Wtedy trzeba zainwestować trochę czasu w treningi wyjazdowe tam gdzie dużo się dzieje, bez tego jest ciężko.
A po następnego konia zapraszam, znając moje szczęście do ogierkow (klaczy nie sprzedaje przed sprawdzeniem w hodowli) to będziesz miała niedługo do wyboru do koloru 🤣
Fajnie się to czyta.
"czytelność" - super ważne
"entuzjazmu za dziesięciu, myślenia nic" - "uporczywie dokuczliwe"

Wychodzi mi tak mini synteza, że oczekujemy niezawodności i przewidywalności. Dziwne nie jest, bo frustracji nie lubi nikt. Oczywiste chyba, że koni w 100% niezawodnych, ani przewidywalnych - nie ma. Ale są takie cechy, które, dla danych oczekiwań, mocno na tę niezawodność wpływają.

Zapytałam Trenera jak oni dobierali konie - pod IO. Też mieliśmy kłopoty, by tego dociec. Ostatecznie udało się trybem "jakie konie odpadały w przedbiegach". Okazało się, że najważniejsza była fizyczna moc konia i elastyczność (odpadały "drzewnianne" i słabe fizycznie, resztę się sprawdzało jak sobie radzą wobec wyzwań).

Odpowiadając na pytanie co jest ważne przy "wypłochach": technika jazdy i wiedza. Stałe poprawianie równowagi pod jeźdźcem i nauka koncentracji. Poprawne wygięcie i częste zmiany kierunku.

Odpowiadając na pytanie co jest ważne przy "wypłochach": technika jazdy i wiedza. Stałe poprawianie równowagi pod jeźdźcem i nauka koncentracji. Poprawne wygięcie i częste zmiany kierunku.

halo,

Technika jazdy w sensie tak jak piszesz zajęcia konia robota, ale też technika siedzenia - przed takiego konia nie można wyjść nawet na moment, raczej się sprawdza nawet przesadne trzymanie konia przed sobą.

Znajoma ma takiego wałacha. Cudowny konik - paskudny dla mnie. Nie reaguje, nie reaguje, nie raguje. To wykładasz co masz do powiedzenia z grubszej rury - i taadam- panika gotowa. O matko biednego konia "upomnieli"- jakże on się stara, prosisz o krok dostajesz 5 i od razu w drugą stronę i on już tańcuje. Cholery można dostać.

kotbury, Jak się dograsz, to taki koń przestaje zgadywać. Wtedy jest fajnie. =)


W sumie ciekawi mnie jakie osoby najlepiej radzą sobie z końmi nadwrażliwymi i nie przeszkadza im jazda na nich. Jeżeli są tu takie - jakie cechy Waszego charakteru pomagają Wam walczyć z naturą takiego konia? Wg Was oczywiście.

Meise, Nie walczymy z naturą konia =)
Bardzo pomaga "wywalonizm" - żeby nie powiedzieć dosadniej. To nie jest cierpliwość kwiatu lotosu, to wywalonizm 😉 Jak "enty" raz koń zobaczy, że Ty sobie nic, a nic nie robisz z tych spłochów, to przestaje się płoszyć. Albo płoszy się tak bez przekonania. 😉
Mnie to strasznie śmieszy w moim Rudym - kiedy jest jakaś akcja, to on tak, niby się spłoszy... ale w sumie to nie. Niby głowę podniesie... ale w sumie to nie, wcale się nie płoszę, idę.
I na pewno będzie lepiej. On się będzie kiedyś nadawał pod dzieci, ja to mówię.😉
Świetny wątek!
Ja też, jak wielu przedmówców, jeźdźcem terenowym jestem. Ale nie zawsze chcę się wozić, do lasu też można pojechać mniej lub bardziej ambitnie. Pogimnastykować, nad zmianami tempa popracować. Po co? No, fajnie jak coś zaczyna wychodzić, ale poprawia też jakość jazdy każdej.

W związku z tym oczekuję od konia otwartości na moje propozycje. Jednocześnie samodzielnego myślenia. I wyczucia kiedy swoje obserwacje i pomysły może mi przekazać, a nawet zareagować w sytuacji całkiem awaryjnej. Chyba bym to nazwała komunikacją wzajemną i partnerstwem. Potrzebuję mieć do konia zaufanie, że nie odwali totalnej głupoty a na ostre jednoznaczne polecenie zareaguje natychmiast. Ostatecznie to ja podejmuję wiążące decyzje, ale słucham też tego pode mną.

Dorosłam do tego z czasem, razem z moimi babami. Tak, uważam, że moje konie są jak dla mnie (prawie, pewne niuanse wizualno-konstrukcyjne bym poprawiła) idealne.
Lubię czołgi o mocnej budowie, takie co wszędzie wlezą i z większością zadań terenowych sobie poradzą. A jeśli nie, to przynajmniej spróbują jak, a nie odmówią.

Lubię też wierzchowce bystre, szybko się uczące. Oczywiście jest wtedy ryzyko, że niepożądane umiejętności nabędą równie sprawnie. ("sąsiadko, ta twoja gniada znowu łazi po moim rzepaku - jesteś czy łapać?"😉

Zdrowie to jak u wszystkich - każdy marzy, nikt nie doświadczył tak na 100%.
Aaaa... i żeby nie był gniady (tak, jedna jest (ciemno)gniada).
halo, widzisz, a na moim wypłochu dużo bardziej sprawdza się "znudzenie" równą jazdą po ścianach i kołach (nie woltach), z pilnowaniem jednego, stałego tempa, niż zadaniowość. Mało przejść, zmiany kierunku po przekątnych (łatwe). Dopiero po rozluźnieniu taką rozgrzewką - mogę wymagać skupienia na robocie, robota wcześniej to flustracja i szukanie diabłów 😉
Także nie ma jednej, uniwersalnej metody jazdy koni nadwrażliwych , czy wymyślających, ale to raczej wiesz 😉
Dodam, że większość sporo mniej wymyśla w okresie pastwiskowym. Jak lód, gruda, orkan i stoją w stajniach, to jakoś ten owies i inwencję twórczą trzeba przepalić 😉

Sankaritarina, fajnie ujęte - trzeba mieć wywalone na te strachy i tyle. Nie walczyć, nie szarpać, nie kopać, nie udowadniać nic, tylko robić swoje.
<br>
<b>halo,</b> <br>
<br>
Technika jazdy w sensie tak jak piszesz zajęcia konia robota, ale też technika siedzenia - przed takiego konia nie można wyjść nawet na moment, raczej się sprawdza nawet przesadne trzymanie konia przed sobą.

karolina_,

Oczywista oczywistość. Technika jazdy to całość, nie istnieje bez dosiadu. A odpowiedzialność za budowanie wspólnej równowagi wyklucza zakłócanie tejże.

_Gaga Zawsze ten problem - rozpisać się, czy liczyć na zrozumienie. O żadnej wybitnej zadaniowości nie pisałam. Przejechanie prostej to, owszem, zadanie. Poprawne wygięcie wyrabia się stopniowo. Równowaga niezrównoważonego 🙂 konia jest lepsza w wyższym tempie, co wyklucza wolty i "męczykoństwo". Natomiast bez nauki koncentracji (zaczynając od krótkich chwil) daleko się nie zajedzie. A raczej - zajedzie się, całymi latami bez zmiany sytuacji.

Co do charakteru, jakiego wymaga jazda na nadwrażliwych - uważam, że żadnej szczególnej cechy charakteru nie wymaga. Natomiast wymaga poczucia kompetencji, zweryfikowanej pewności siebie, że się wie co robić, że da się radę. Czyli kwestia praktyczno-techniczna. Gdy pomysły konia przerastają jeźdźca, a ten miał okazję dogłębnie (i boleśnie) to odczuć - o takiej pewności siebie mowy być nie może, niestety. I, niestety, każdemu jeźdźcowi może trafić się koń, który go przerośnie i uruchomi poczucie bezradności. Ten sam koń może bezpiecznie nosić żółtodzioba, zależy. Może ktoś wie co robić w takiej sytuacji, bo mi wychodzi, że wtedy najlepiej zmienić wierzchowca, bo to jest błędne koło.
halo, widzisz,a wiele osób u takich koni stawia jednak na zadaniowość i pełne skupienie od pierwszych kroków stępa. Przejścia, zmiany kierunków, wolty... A to często prowadzi do flustracji, ostrzejszego kiełzna i dłuższych ostróg...
Ja daję więcej luzu, nawet jeśli kosztem odskoczenia od halowego diabła. Wychodzę z założenia, że chciałam reaktywnego to mam 😉 zwłaszcza, że to nie jest tak że on wiecznie się płoszy - bywa że diabły widzi, często jednak pracuje jak każdy inny koń i czuć na nim moc, chęć i potrzebę ruchu.
Z tą "dobrą jazdą" to jest dla mnie chyba klucz. Dobry trener jest w niektórych częściach kraju jak Yeti...
I nie ma czegoś takiego jak porada "uniwersalna". takimi jest piekło wybrukowane.
Myślę, że dużo też robi dyscyplina. Inne są oczekiwania co do wkkwisty a inne co do pingwina jednak.
Ha! Przywołał mi się słynny guru Kajetan. Nie na temat?
Czytam co piszemy i zauważam coś takiego: każdy na koniu chce się czuć kompetentny. Ogarniać. I to ma oferować wierzchowiec - ogarnialność.

Teraz tak - znam najróżniejszych jeźdźców. Są tacy, którzy czują się kompetentni Zawsze (co nie znaczy, że zawsze są, obiektywnie). Nawet gdy jest to skrajny narcyzm - jest to specyficzny talent. Kajetan chyba do takich należy. Są, zwykle dzieci, które Jeszcze są typu "no problem". Egzaminowałam na odznakę takiego chłopaczka, na mikro kucyku. Od razu było widać, że chłopiec znakomicie rokuje. I faktycznie - dziś jest kadrowiczem. Kiedyś, zapewne, napotka problem, poczucie omnipotencji zniknie, i to będzie prawdziwy egzamin - jak sobie z tym poradzi.

Są tacy, którzy upatrują problemu we wszystkim, nawet w przyszłych zdarzeniach wysoce nieprawdopodobnych: Ten koń się Ruszaaa! Ja spadnę!

Większość z nas to realiści, w miarę obiektywni. Niepewność zależy od skali problemu, który napotykamy. Od cyklu doświadczeń. I coś mi się wydaje, że więcej jest tych, którzy zaniżają sobie poziom wymagań - ku poczuciu kompetencji właśnie, niż tych, którzy ryzykują, że jednak sobie z czymś nie poradzą. Bo też poczucie, że nas coś przerasta jest wysoce niemiłe. Grozi frustracjami i błędnym kołem.

Czy jest koń, który gwarantuje, że coś takiego nas nie spotka? Sądzę że nie ma. Kwestia poprzeczki. Trafne ustawienie poprzeczki jest bardzo, bardzo trudne. Zawyżyć łatwo, ale zaniżyć - jeszcze łatwiej.

kotbury Niezupełnie. Bo jednak mamy do czynienia z uniwersalnością. Wszyscy podlegamy ziemskiej grawitacji i bezwładności. Koń ma cztery nogi.. Dostęp do kompetentnego trenera rokuje lepiej niż jazda "na własną łapkę". Od 4-latka oczekujemy czego innego niż od 12-latka. Etc. Ale - latem oglądałam zawody. I mówię do trenera: Mówiłeś, że nad przeszkodą nie klapie się całym ciężarem w siodło! A popatrz! xD
Wydaję mi się, że jak w całym jeździectwie cierpliwość jest najważniejsza, szczególnie z koniem nadwrażliwym. Miałam dwa takie wyjątkowe konie i gdyby nie umiejętność zdjęcia presji w odpowiednim czasie, pewnie to by się nie skończyło dobrze. Wiadomo, że na każdego działa coś innego, ale u nadwrażliwca trzeba mieć dużo wyczucia, żeby nie przekroczyć granicy, która go doprowadzi do wybuchu emocji. Dla mnie najłatwiej było takie konie zajmować, jechać dalej i dawać im wiele zmian w trakcie treningu. Mój koń jak nie radzi sobie z zadaniem, a temat będzie męczony zbyt długo osiąga największą frustrację. To mu potrafi włączyć error chodzenia tyłem na autopilocie z utratą kontroli. Problem rozwiązałam ucząc się kiedy odpuszczać i nie żyć w przekonaniu, że jak teraz tym razem nie zrobię tego ćwiczenia dobrze to już jest koniec i kaplica, koń ze mną wygrał już nigdy nic z tego nie będzie 😀 Czasem porzucałam temat treningowy, który nam nie wychodził na kilka miesięcy nawet, a po powrocie do zadania okazywało się, że już błędy w systemie się wyczyściły w międzyczasie 😉
Branie odpowiedzialności w jeździectwie za emocje konia i jeźdźca jednocześnie, daje w kość przy takim wrażliwym ekstrawertyku. Ale z drugiej strony przepracowanie problemów na takim typie konia daje dużo satysfakcji. I jak myślę, czy wolałabym w zamian tuptusia introwertyka, który nie rozumie stawianego przed nim zadania, ale nie pokaże żadnych emocji przy tym, to dochodzę do wniosku, że to frustrowało by mnie jeszcze bardziej.
Więc w sumie moja konluzja, czego ja oczekuje od konia, to "dialogu", bycia reaktywnym, komunikującym się. A tak najbardziej to bym chciała, żeby emocje mojego konia, nie były ciągle jego największym wrogiem.
To bardzo ciekawy wątek, który uświadomił mi, że ciężko mi określić moje oczekiwania względem konia jeżeli chciałabym opisać konia dla siebie. Pracuje z końmi, mam dość duży przekrój charakterów, ras, wzrostu itp. Nie mam problemu z określeniem oczekiwań co do koni, które kupuje do zajęć, czy kiedy doradzam podopiecznym w wyborze, ale kiedy chciałam się odezwać w tym wątku dotarło do mnie, że nie potrafię do końca opisać konia jakiego sama chciałabym mieć.
Jestem bardzo ciekawa czy ktoś jeszcze ma taki problem ze zdefiniowaniem swoich oczekiwań?
savil, ja!
Już to napisałam wcześniej. Ok. podałam dosłownie kilka cech ale to nie jest kompletne i takie dookreślone.
savil Właśnie to legło u podstaw pomysłu na wątek, że to zaskakująco trudne.
Ha ha to znaczy, że wpisuje się w Twoje kryterium otwarcia wątku idealnie 😂. W życiu nie spodziewałam się takiego problemu zwłaszcza że konie to moja praca. Chociaż może właśnie dlatego mam taki problem bo w sumie jeżdżę takie konie jakie dostanę i nie wybrzydzam więc ciężko mi ogarnąć czego sama bym potrzebowała.
Jak tak myślę, to łatwiej mi określić czego oczekuję od chłopa niż od konia.🤣
Aby odpisać w tym wątku, Zaloguj się