Depresja.

Tunrida- masz rację. Dostęp do porządnego leczenia jest u nas trudny. No i taka społeczna presja-wstyd iść do psychiatry.
Pisałam o znajomych - ich córka przestała wychodzić z domu, z pokoju, zaniedbała się, utyła, nocami pożera lodówkę z kopytami, zerwała kontakt z rówieśnikami, odpuściła szkołę /a miała zawsze celujące oceny/odpuściła hobby -sport. I rodzice na słowo :psychiatra - szaleją i się oburzają.
Jednak zażywanie antydepresantów jak cukierków też bywa. Może jeszcze nie u nas, ale w wielu amerykańskich filmach widać jak bohaterka coś stale łyka.
Bo społeczeństwo zaczyna się dzielić.
Oprócz takich, którzy na słowo psychiatra pukają się w czoło, coraz więcej jest osób, które CHCĄ być leczone, bo w ich środowisku łykanie prochów jest trendy i na czasie.
Alvika   W sercu pingwin, w życiu foka. Ale niebieska!
16 marca 2012 08:55
U mnie 'terndy' było zawsze omijanie lekarza szerokim łukiem. Przez to mój lekarz dwa lata bezskutecznie próbował mi pomóc i przebić się przez wieczne "nic mi nie jest, to po prostu zmęczenie". Dwa lata z życiorysu, które zmarnowałam w pełnym znaczeniu tego słowa. Gdybym tylko była mądrzejszym pacjentem...
(Rozpisałam się, bo z braku sieci w domu usiadłam offlinowo i trochę się rozpędziłam, przepraszam z góry  za nadmiarowość).

Jestem obok tematu, bo nie miałam nigdy, na szczęście, depresji, ale tak z własnych doświadczeń... Psycholog może dużo dobrego zrobić. A właściwie to inaczej bym to ujęła - przy pomocy psychologa można zrobić dużo dobrego. Tak mi wychodzi z doświadczenia własnego, jak się człowiek przyłoży do tematu, można różne rzeczy pozmieniać. Trzeba chcieć, znaleźć fachowca, któremu się zaufa, otworzyć i wziąć do pracy. Warto. Ja chodziłam do psycholog-psychiatry od nurtu behawioralno-kognitywnego, co bardzo mi pasowało. Była psychiatrą, więc wiedziałam, że jak będzie potrzeba, dostanę leki (ale udało się "na trzeźwo"😉. Teraz też mi lepiej z poczuciem, że jakbym się znowu zaczęła z jakiegoś powodu sypać, to mogę pójść, choćby raz-kilka razy, żeby sobie szybko porozplątywać supełki, które sobie sama w głowie splątuję.

U mnie nie chodziło o depresję, ale wiele rzeczy się wtedy było rozsypało. Doszłam do jakiejś ściany.

Trzeba się ratować. Tak nawet finansowo na to patrząc (jeśli się chodzi prywatnie zwłaszcza) - ja w moim stanie rozsypki średnio składnie działałam w życiu (delikatnie mówiąc), średnio składnie szukałam pracy, nie wierzyłam w siebie, nie wierzyłam, że coś mogę. Ale inwestycja w siebie, w swoją "psyche" się zwróciła. Zaczęłam o tyle lepiej funkcjonować! Zaczęło się układać to, co myślam, że ułożyć się nie może. No i po prostu lepiej mi było. Również otoczenie zaczęło mi dawać sygnały, że jest ze mną lepiej.

Teraz temat depresji trochę mi się w życiu pojawia. Tzn. biorę leki, których jednym z głównych skutków ubocznych jest depresja. Nie zauważam u siebie żadnych objawów. Ale gdzieś w głowie dźwięczy: "uwaga! miej się na bacznosci!".



A, jeszcze co do tych wcześniejszych zdań o "potrząsaniu", bo tak mi się pokojarzyło. Z różnymi strategiami tak jest, że ludzie mówią: to nie dziala, na mnie to nie działa, na mojego partnera to nie działa. A to może po prosto oznaczać, że działanie jest przynajmniej do pewnego stopnia i na pewnym etapie nieprzyjemne.

Przychodzi mi przykład, który nie pasuje do tego wątku, ale do historii "ale to nie działa" już trochę tak. Czasem się radzi zasiedziałym i skapciałym związkom, w którym co najmniej jedna osoba zaczyna traktować związek za oczywistość, a drugą osobę za daną na zawsze, żeby się trochę odsunęli od siebie. Złapali dystans, własną przestrzeń. Żeby druga osoba poczuła się troche mniej pewnie. Niektórzy radzą szczyptę zazdrości - nie tyle pokazywanie, że podobają nam się inni, ale że my podobamy się innym.
Dużo takich opowieści słyszałam/czytałam. Ogień gaśnie - rada: wzbudź trochę zazdrości, odsuń się o krok, odbierz tę stuprocentową pewność. Potem wraca osoba, której to radzono, i zeznaje: to nie działa u nas. Dlaczego? Bo się druga strona sfochowała, zezłościła, obraziła... Hm... Tylko czy to nie znaczy, że metoda działa? Że druga osoba została zmuszona do wyjścia ze swojej strefy komfortu? Trudno coś zmienić bez choćby pewnej niewygody. Trudno liczyć, że się wywoła  zmianę i ani trochę jej nie odczuje.

Przypomina mi się jeszcze jedno zdarzenie, z przed bardzo wielu, wielu lat. Moje własne. Wyczytałam gdzieś o asertywności, o tym że trzeba umieć odmawiać itd. I spróbowałam w prowadzić w życie. Jak się zdziwiłam, jak świat w odpowiedzi wcale mnie po głowie nie pogłaskał z zachwytem 😉 Ofiara mojego pierwszego podejścia do asertywności mnie ofuknęła, zezłościła. W tych "mądrych tekstach" jakoś zapomnieli napisać, że świat reaguje różnie i nie zawsze tak, jak by się chciało.
Teodora, zwracasz uwagę na ważną rzecz, że terapia terapii nierówna.
Miałam problem raczej wymagający interwencji niż stałej, długoterminowej terapii. U mnie kompletnie nie sprawdziła się psychoterapia systemowa (terapeutka kompletnie nie miała na mnie pomysłu), natomiast jak poszłam do terapeuty, który stosuje metody behawioralno-poznawcze, poczułam zupełnie nową jakość. Generalnie nigdy nie miałam problemów ze stosunkami rodzinnymi, towarzyskimi, chodziło raczej o to, co siedziało gdzieś we mnie i mnie blokowało. Wybierając terapeutę (mówię tu o przypadku, gdzie płacimy za sesje, mieszkamy w miarę dużym mieście i możemy wybierać i przebierać) nie zawsze trafimy od początku na "dobranego do nas". Nie można się od razu zrażać i poddawać, gdy nie czujemy się lepiej po terapii.
(...)

Przypomina mi się jeszcze jedno zdarzenie, z przed bardzo wielu, wielu lat. Moje własne. Wyczytałam gdzieś o asertywności, o tym że trzeba umieć odmawiać itd. I spróbowałam w prowadzić w życie. Jak się zdziwiłam, jak świat w odpowiedzi wcale mnie po głowie nie pogłaskał z zachwytem 😉 Ofiara mojego pierwszego podejścia do asertywności mnie ofuknęła, zezłościła. W tych "mądrych tekstach" jakoś zapomnieli napisać, że świat reaguje różnie i nie zawsze tak, jak by się chciało.

Miałam podobne zdarzenie. Nawet to forum dawało mi "kopa" do bycia asertywnym. I.... nie byłam sobą. Źle się z tym czułam. A otoczenie nie reagowało jak w książkach piszą. I wydaje mi się, że jednak najpierw warto szukać siły w sobie. Nawet jeśli przypomina to wyciaganie się samemu za włosy z bagna. Tak naprawdę okazuje się na koniec, że wystarczy drgnąć , ruszyć odrobinkę. Przeszkody nagle wydają się małe. A satysfakcja ogromna. Jak by nie patrzeć- leki, terapie to zawsze proteza. Używa się jej, kiedy już NA PEWNO nie ma nogi.
Zdecydowanie nie uważam terapii za protezę - zwłaszcza że to nie jest coś, co ktoś robi za ciebie.
Zdecydowanie nie uważam terapii za protezę - zwłaszcza że to nie jest coś, co ktoś robi za ciebie.

No, może z tym ostatnim zdaniem się rozpędziłam. Masz rację. Chodziło mi głównie o szukanie sił w sobie tak długo, jak to możliwe.
Ale teraz jak o tym myślę, to może i ja funduję rady typu: weź się w garść!
Ech...chciałam krzepiąco wyszło jak wyszło.  🙁
Tylko jak ocenić, kiedy się jeszcze daje radę, a kiedy się już nie daje? Tunrida pisała, a ja widziałam u bliskiej osoby, o ile trudniej jest pomagać na "przechodzoną" nerwicę czy depresję. Nie znam się zupełnie na stronie biologicznej (jak to nazwać?), lekach, ale sposoby myślenia utrwalają się z czasem coraz bardziej. I coraz trudniej je ruszyć...

U mnie spotkania trwały kilka miesięcy. Bez grzebania w prehistorii (mało wiarygodne metody IMO), tylko w tym, co w danym czasie miałam w głowie (a oczywiście przeszłość miała na to wpływ, "prehistoria" zapewne też). Poprzyglądałam się, z niejakim zdziwieniem, co "mi się myśli", co właściwie myślę. Co czuję. Teraz mam trochę więcej sposobów, żeby sobie sama na bieżąco radzić. Na bieżąco rozplątywać supełki. Nie uciekać od odczuć. A ogólnie - "po" stałam się dużo szczęśliwszą osobą, niż byłam "przed". Tak od środka, nie przez okoliczności, które, jak to zwykle, potrafią brykać.
Tak.Trudne to sprawy. Przyznam, że i ja czytam ten wątek szukając odpowiedzi czy daję radę czy już nie.
Dziś słonko, jasno - lżej na duszy. Ale bywa niewesoło.
Psycholog pomaga znaleźć te siły w sobie. On nie robi nic za kogoś. On pomaga człowiekowi jak samemu znaleźć wyjście z danej sytuacji. Jak samemu znaleźć te siły w sobie.

Psycholog nie daje protezy. To raczej jak osoba która czasami pomaga ślepemu przejść przez ulicę prowadzać go za rękę osobiście, czasami wręcza mu wielką czerwoną tablicę odblaskową, żeby kierowcy go widzieli, a czasami potrafi wyleczyć ślepotę, by ślepy ozdrowiał i mógł sam przez tą ulicę przejść.

Teodora- we wszystkim masz rację. Także w tym, że im dłużej chory czuje, że jest chory, tym gorzej dla niego. Przybiera postawę chorego i zaczyna w to wierzyć przewlekle. Traci wiarę w siebie.
To kiedy wiadomo, że już sami nie damy rady? Po czym poznać? Czuje się?
To kiedy wiadomo, że już sami nie damy rady? Po czym poznać? Czuje się?


Tania,
jak ktoś przestaje wstawać z łóżka po kilka dni, zaniedbuje kompletnie obowiazki - typu dziecko, dom, praca,
nie myje się, nie je, chudnie masakrycznie, nic nie jest w stanie pocieszyć,
kompletna pustka emocjonalna, zero uczuć, apatia, zero reakcji na świat
zero emocji
wszystko jedno,
myśli samobójcze i konkretne już kroki ku temu
Myślę, że się czuje. Czasami rady dają najbliżsi- "Idź do lekarza"- wtedy warto posłuchać.

Czasami przychodzi taki chory i opowiada co mu dolega. Ja widzę, że sprawa jest na pograniczu i pytam, czy chce leki, czy woli popracować inaczej/poczekać/pobrać coś ziołowego.
I czasami uzgadniamy, że przejdzie się do psychologa na kilka rozmów ( czasami nawet jeśli nawet nie jest to prawdziwa terapia, tylko kilka rozmów interwencyjnych ( czy jak to tam się nazywa) to i tak bywa skuteczna.) Czasami lek poprawiający sen i coś doraźnego nie uzależniającego na gorsze momenty pozwala się choremu pozbierać.
Różnie bywa. Nie zawsze przecież chory wychodzi z receptą na antydepresant.
[quote author=Tania link=topic=9502.msg1340256#msg1340256 date=1331895085]
To kiedy wiadomo, że już sami nie damy rady? Po czym poznać? Czuje się?


Tania,
jak ktoś przestaje wstawać z łóżka po kilka dni, zaniedbuje kompletnie obowiazki - typu dziecko, dom, praca,
nie myje się, nie je, chudnie masakrycznie, nic nie jest w stanie pocieszyć,
kompletna pustka emocjonalna, zero uczuć, apatia, zero reakcji na świat
zero emocji
wszystko jedno,
myśli samobójcze i konkretne już kroki ku temu

[/quote]
Rozumiem.
Dodofon, ale to chyba opis już tej rozhulanej depresji?
Nie ma jakichś faz pośrednich między dobrym stanem a tak złym?
Jakichś wcześniejszych sygnałów, że czas poszukać pomocy?
-Obniżony nastrój ( smutek, przygnębienie, przez większą część dnia, przez większą ilość dni w tygodniu-skrajność-myśli samobójcze) -Anhedonia ( nie cieszą nas rzeczy, przyjemności, które nas cieszyły do tej pory- skrajność- NIC nas nie cieszy w ogóle) -Obniżony napęd ( pracujemy w pracy i w domu, ale jesteśmy mniej wydolni, nie mamy siły, więcej leżymy, robimy wszystko na siłę, z musu, bez przyjemności i chęci,a z poczucia obowiązku-skrajność- leżymy całe dnie z twarzą do ściany) -Lęk, niepokój ( od lekkiego uczucia , po nasilone) -Zaburzenia snu ( najczęściej problemy ze snem, czasami nadmierna senność, uciekanie w sen) -zaburzenia koncentracji i pamięci ,- Zmiany apetytu ( zwykle jego brak)- Negatywna ocena przeszłości, teraźniejszości, przyszłości - Nieracjonalne poczucie winy, wyrzutów sumienia.

Wszystkie te objawy mogą być stopniowane. Od niewielkich i kilku, po wszystkie i w dużym nasileniu. Włącznie z urojeniami (niedorzecznymi przekonaniami, typu- ja już nie żyję, jelito mi nie działa, nastąpi zaraz koniec świata)
Teodora, może takim wskaźnikiem byłby... zanik podstawowych instynktów? Tzn. brak reakcji na instynktowne potrzeby? Np. czujesz głód - ale to nie powód, żeby kupić bułkę, bo... Chcesz siku, ale trzeba wstać z fotela, a to ponad siły itp.
Dodofon, ale to chyba opis już tej rozhulanej depresji?
Nie ma jakichś faz pośrednich między dobrym stanem a tak złym?
Jakichś wcześniejszych sygnałów, że czas poszukać pomocy?


pewnie są, ale generalnie zależy chyba od osoby - ja ingorowałam większość objawów - zwalałam na pogodę, ch.uj.owe życie, natłok pracy, hormony itd. itp.
dragonnia   "Coś się kończy, coś się zaczyna..."
16 marca 2012 12:06
Asertywność to dla mnie Everest. Naprawdę. Co z tego, że powiem nie. Na chwilę poczuję się silna, odmówię, a potem się zaczyna. Mam jakieś durne wyrzuty sumienia, dręczę tym siebie i najbliższych.
Swego czasu poszłam do lekarza i powiedziałam, że jest mi źle. To co opisała tunrida, w 90% pokryło się z moimi odczuciami wtedy. Niestety, u mnie nie ma dobrego specjalisty. Zbył mnie krótką rozmową wciskając receptę na lek Hydroksyzna. I tak wcinałam te tabletki, niby czułam się lepiej ale... po pewnym czasie zauważyłam, że mam problemy z prostymi rachunkami (odejmowanie w pamięci nigdy nie było moją dobrą stroną ale p tabletkach to był kosmos), stałąm się "wycofana", olewałam wszystko i wszystkich. Najgorzej było w pracy gdzie musiałam być skupiona. Niestety, było na odwrót, miałam wszystko głęboko gdzieś. Odstawiłam leki sama, zaczęły wracać problemy, zaczęły się znów bezsenne noce, kołatanie w klacie i poczucie, że jestem zakałą tego świata. Tak jest do dziś. Walczę sama ze sobą i wmawiam wręcz sobie, że to moje durne odczucia, że jestem coś warta i muszę to tylko udowodnić. Nie wiem czy ta metoda jest dobra ale zauważyłam, że jak stawiam sobie jakieś cele - nawet najmniejsze - i udaje mi się je osiągnąć to moja samoocena chociaż na chwilę idzie do góry.
Jedna wiem, że to rozwiązania doraźne, że w końcu mnie zawiodą ale jak napisałam wcześniej, nie ma u nas nikogo, kto chętnie pomoże, a nie potraktuje po łebkach.
Nawet nie wiedziałam, że tylu z forumowiczek ten temat dotyczy🙁 Ja też od paru lat zmagam się z depresją. Chodziłam do różnych lekarzy ale w gruncie rzeczy leczenie opierało się na tabletkach i niczym więcej. W tej chwili odstawiłam wszystkie leki  i od około 1,5 roku, próbowałam sama walczyć: sport, więcej zajęć itp itd. niestety bez efektu, nawet koni mi się odechciało🙁 Dopiero od około 3 miesięcy w wyniku zawirowań życiowych i pewnych podjętych decyzji zdecydowałam się na psychoterapię i mam nadzieję, że dam radę, chociaż jest mi ciężko odkrywać rzeczy z przeszłości które bolą ale niestety mają mega wpływ na nas tu i teraz. Nie biorę leków, boję się tego stanu jaki jest po ich odstawieniu. Poza tym uważam, że lekarze zbyt odważnie szafują lekami, przyszła do nas moda z USA na problemy  - śmiej żelki. Tylko tak naprawdę  leki nie leczą tych prawdziwych przyczyn. Uważam, że terapia w skrajnych przypadkach powinna zawierać również i leki  (pod ścisła kontrolą lekarza a nie że ciocia mi wypisze i będę brał do końca życia) jednak to terapia jest kluczem w przypadku depresji. Przynajmniej w moim przypadku tak to działa.
Ja wiem, że pytanie osobiste, ale można odpowiedzieć np. w trzeciej osobie czy jakoś maskująco:
-Jak sądzicie skąd się u Was depresja wzięła?
Jaka była pierwotna przyczyna?
TRATATA   Chcesz zmienić świat? -zacznij od siebie!
16 marca 2012 12:45
tunidra - ja czesto mam takie objawy i raz na jakiś czas musze "dać sobie w twarz" i wszystko wraca no normy tzn. radośc z życia
Ja wiem, że pytanie osobiste, ale można odpowiedzieć np. w trzeciej osobie czy jakoś maskująco:
-Jak sądzicie skąd się u Was depresja wzięła?
Jaka była pierwotna przyczyna?


Taniu,
nie mam zielonego pojęcia - prawdopodobnie wykazałaby to jakaś terapia - a na tą raczej nie pójdę
jedno wiem - problem może dotyczyć każdego - obojętnie ile ma lat, jakiej jest płci, ile zarabia, czy ma męża czy nie, z jakiej "klasy" społecznej pochodzi i gdzie mieszka

biorąc pod uwagę, ze każdy człowiek jest inny - chyba trudno znaleźć przyczyny depresji w ogóle - każdy ma jakiś próg wytrzymałości i co dla jednego będzie tragedią - ale innego będzie do zniesienia
Tylko tak naprawdę  leki nie leczą tych prawdziwych przyczyn.Przecież jest też depresja o podłożu biologicznym?
Albo taka, jaką mnie straszą - polekowa. Albo poporodowa.
Nie wszystkie przyczyny są "psychiczne".
Dokładnie tak. Są różne podłoża i przyczyny depresji.
- endogenne ( kiedy po prostu brakuje w mózgu neuroprzekaźnika, coś z receptorami szwankuje, takie osoby często muszą być na lekach już całe życie, bo każda próba odstawienia kończy się nawrotem)
- polekowe ( po sterydach np)
- spowodowane zaburzeniami hormonalnymi (tarczyca, okres połogu)
- typowo reaktywne ( coś się wydarzy, tragedia jakaś, której nie jesteśmy w stanie przetrawić i po pierwszym szoku, reagujemy depresją)
- wtedy kiedy nazbiera nam się zbyt wiele problemów, których nasz organizm nie jest już w stanie skompensować

Niektórzy mają osobowość silniejszą, inni słabszą. Są osoby z osobowością tak ukształtowaną, że będą bardziej podatne na depresję. Osoby delikatne, wrażliwe, z niską samooceną, pesymiści, perfekcjoniści itd itp. ( nie wiem...to domena psychologów) Poza tym wpływ ma to w jakim środowisku żyjemy. czy mamy wsparcie wokół, czy też jesteśmy zdani tylko na siebie.
Wiele czynników wpływa na to czy pojawi się depresja czy nie.
Nie ten wątek.
Jeszcze coś mi przyszło do głowy. Z innego pogranicza depresji.

Masa dziewczyn z niewyregulowanymi hormonami tarczycy była wysyłana do psychiatry z depresją. Zanim zdiagnozowano u nich niedoczynność tarczycy i wyrównano hormony. Po wyrównaniu hormonów depresja (albo "depresja"?) mijały.

W sumie też coś takiego przeszłam - zostałam wysłana jako nastolatka do psychologa, bo taka depresyjna, senna, wycofana. Lekarz był o tyle mądry, że nie zobaczył depresji. Niestety nie wpadł na wysłanie mnie już wtedy do endokrynologa i na diagnozę "hashimoto" jeszcze trochę bez sensu poczekałam.

Spójrzcie zresztą, że trochę objawów może wyglądać podobnie: http://www.chorobytarczycy.eu/test#0
A i niedobory mogą dawać "sflaczenie" - anemia też w tych klimatach.
... zaczęły wracać problemy, zaczęły się znów bezsenne noce, kołatanie w klacie i poczucie, że jestem zakałą tego świata. Tak jest do dziś. Walczę sama ze sobą i wmawiam wręcz sobie, że to moje durne odczucia, że jestem coś warta i muszę to tylko udowodnić.



Dragonnia nawet nie wyobrazasz sobie jak Twoj wpis obrazuje to co sie dzieje u mnie... tyle ze ja nie chce juz nic nikomu udowadniac.  Podjełam w ostatnich dniach bardzo wazną decyzję , mam nadzieje ze uda mi sie to zrealizowac. Kłopoty w ktore wpakowalam sie sama na wlasne zyczenie sie unormują i zycie wroci do normy. Mam swietną rodzinę i wsparcie w mężu i to oni zawsze byli i są dla mnie najważniejsi. Pora wyjsc z bajki i zdjąc różowe okulary...

U psychologa bywam z synem (ADHD), prywatnie. Nie pomaga ale i nie przeszkadza. Dla tej kobitki wszystko jest proste. Dla mnie nie całkiem.

Hipoterapia... hmmm tak. W ramach hipoterapii zostawię dwa konie, reszta będzie sprzedana. Bardzo długo odwlekałam tę decyzję, za długo.
Złota, właśnie ciekawą rzecz poruszyłaś. Coraz mocniej mi się wydaje, że za sporo kłopotów psychicznych odpowiadają... różowe okulary. A jakoś tak jest, że zdjąć ich nie chcemy za żadną cenę 🙁
A życie skrzeczy i cały organizm się buntuje. Mnie też ostatnio przetarły się oczy, zobaczyłam jakie kretyńskie motywy mną kierowały, życie zszarzało po całości, i... paradoksalnie... ustabilizowały się emocje.
Świat jest jaki jest i nie zmieni się dlatego, że nam to nie odpowiada. MY możemy się zmienić (nie ma że boli).
Normalnie... "Przeminęło z wiatrem" 😀. Mam dosyć bycia Ashleyem. Nie urodziłam się Scarlett - ale co, zawsze można potrenować nowe nawyki, np. przestać płakać nad rozlanym mlekiem, przestać zbawiać świat swoim kosztem etc. Deko pragmatyzmu i od razu jest lepiej. JA - to najcenniejsze co każdy z nas ma.
Aby odpisać w tym wątku, Zaloguj się