Mieliśmy identyczny przypadek w stajni, gdzie stoję, jak Skandis. Koń wychowany w tej stajni od źrebaka, pracujący, okaz zdrowia, 4 lata. Pół roku po zakupie przez zakochaną w nim dziewczynkę zachorował na serce, stał się kosiarką. Padł parę miesięcy później. Bywa. Piszę to jako osoba, która nie wykonała nawet próby zgięcia nóg czy cośkolwiek przed zakupem swojego rumaka 22 lata temu a mimo to obecnie cieszy się 27-latkiem pracującym lekko pod siodłem. Powtórzę: bywa.

Końcówkami szczotek do sedesów. Serio. Poucinać i przymocować w rządku

Sankaritarina, senior od zawsze tak żył i nie zmieniamy niczego na stare lata. Dodam, że lat 26 wsiadany dwa, trzy razy w tygodniu na krótki spacer, czasem tylko stęp. Karmienie w zimę: rano i wieczór, w środku dnia tylko w najgorszym okresie, czyli marzec - kwiecień, początek maja. Niewiele mogę na to poradzić, bo i tak mój koń jest specjalnie traktowany, sprowadzany do boksu na karmienie itp. Przyjeżdżam, kiedy dam radę i daję mesz, również latem. To układ daleki od ideału, ale koń wiosną błyskawicznie odzyskuje kształty🙂 Co daje nadzieję ludziom, którym, tak jak mnie, nie udało się zapewnić zwierzęciu super warunków.

Potwierdzam: mój senior ze startymi zębami też nie chce samych trawokulek. W sezonie pastwiskowym to nie problem, bo nadal pobiera i wykorzystuje trawę i wówczas jest w chowie bezstajennym. Nasze rozwiązanie: zimą podstawą diety są wysłodki niemelasowane. Do tego trochę trawokulek, paszy (mam dostęp do taniej - i tak chodzi o smak, nie składniki), w okresie przez zmianą sierści dochodzi siemię mielone. czasem owies gnieciony, o ile nie ma od niego rozwolnienia, bo miewa. Wszystko namoczone. Nierozwiązywalny problem? Co zostawić na noc w boksie koniowi, którego sieczka nie interesuje. Dodam, że zadawanie paszy 7 razy na dobę nie wchodzi w grę. Koń jest w kondycji umiarkowanej, nie zagłodzony.

infantil: spróbuj w Fruit of the Loom
https://fruties.pl/koszulka-damska-65-35-polo-fruit-of-the-loom?kolor=butelkowy+zielony&gclid=EAIaIQobChMI1ev88pqp_wIVNgWiAx08pw-lEAQYAyABEgKIyvD_BwE

SzalonaBibi - dziękuję za informację, że na 35-letniego, bezzębnego konia jeszcze można włożyć siodło i w nim usiąść, bo ja długo rozmyślałam, zanim po zimie wlazłam na swojego nie jedzącego siana i owsa 27-latka (półkrew, więc nie z tak żywotnych, jak koniki). Dosłownie pół godziny stępa z małymi odcinkami kłusa, ale jednak z człowiekiem na grzbiecie. Uspokoiłam się.

Pensjonatowy "wielkanocny zajączek", tzn. z terminem na 10 kwietnia urodził się w sobotę i jest klaczką. Czyli moje przekonanie, że przenoszone bywają głównie chłopaki, poszło się czochrać.

W stajni, gdzie trzymam konie, też czekamy na wielkanocnego zajączka - poprzednie dwa od tej klaczy to siwe dziewczyny.

Iskra de Baleron - tekst o pajęczynach - trzeba być koniarzem, żeby czytać coś takiego i żeby nie zrodziło się w głowie pytanie: eee, ale że co?!

Ryzyko wchodzenia na wątek, co kogoś najbardziej wkurza - może się okazać, że JA.

Nie jestem ekspertem, ale podam przykład z życia: u nas w stajni taką gorzką czekoladą był po urodzeniu przyszły tarant czapraczny. Najpierw wyszło kilka białych włosków na zadzie, potem to się zmieniło w płatki śniegu, następnie pojawiły się czarne "jajka", następnie białe rozlało się w czaprak pod tym czarnymi plamami, pod koniec życia białe włoski były też na łbie i luźno porozrzucane na szyi i kłodzie. Co roku inny koń. Miał jedno z rodziców takie.

Ciekawy wątek, ile obecnie może kosztować pensjonat na Mazowszu. Stajnia, w której trzymam konia: w pobliżu miasta powiatowego, doskonały dojazd, raczej typ przydomowy, walorem są duże wybiegi i łąki, duża wiata - nasz "klub wałacha" właściwie jest w chowie bezstajennym. Z boksów korzystają ogiery, klacze ze źrebakami, młodzież na odchowaniu. Mój senior schodzi na karmienie, czasem zostaje na noc, gdy jest zimno. Jeżdżących stosunkowo niewielu, do dyspozycji plac, ale dla mnie ważniejsze są niezłe tereny. To plusy. Do minusów należy oszczędne gospodarowanie, jeśli rozumiecie, o co mi chodzi.... kończąc: płacę 850 zł miesięcznie.

Jako początkująca byłam sadzana na konia, który elegancko i cierpliwie woził rekreantów, mimo sporego temperamentu. Dopiero potem się dowiedziałam, że jeździłam na koniu świeżo "po torach". Nie wiedziałam = nie miałam oporów🙂. W tej stajni do dzisiaj araby załatwiają większość rekreacji, łącznie z dziećmi, po prostu właściciele je preferują.

Mam dwie pary bryczesów, które nie miały firmowo silikonu - naniosłam na nie silikon. Można go kupić w sklepach plastycznych, w pojemniku z aplikatorem. To jest też rozwiązanie dla bryczesów, z których firmowy silikon się wytrał. Tylko uwaga: dość szybko złazi i trzeba od nowa nanosić. Czyli opcja raczej ratunkowa.

Ja przyszywam do boku czapraka saszetkę, wielkości A5. Mieści się woda w małej butelce plus kopystka, chusteczki, czasem sznurek, jeśli ma być popas. Od sakwy różni się tym, ze nie ma co się obijać, mamy całość, jak czaprak z kieszenią (nadal takie są do kupienia, tylko zazwyczaj brzydkie). Saszetkę odpruwam do prania.

Czy ktoś używa sody kalcynowanej? Potrzebuję opinii praktyków, do czego się sprawdziła, do czego nie.

karolina_ "Okazja do aktualizacji bazy robali" - jako filolog zachwycam się tym sformułowaniem🙂

Sivrite, jeśli chodzi o koński łeb z filmiku, to u nas w stajni się mówi: koń popatrzył uchem w bok

Potwierdzam: mój absolutnie wszystkożerny koń, który nawet kiedyś sobie grzyby w lesie wyszukiwał i zjadał, trawokulek nie chce jeść. Zaskoczył mnie. Dosmaczamy gniecionym owsem, tartą marchwią. Trawokulki wprowadziłam w tym roku, bo działające dotychczas wysłodki plus owies plus mesz 3 razy w tygodniu nie wystarczają. Koń ze startymi zębami, więc nie przeżuwa siana. Za chwilę pójdzie na łąki i problem zniknie, ale zawsze bardzo chudnie na przedwiośnie. Od końca lutego nie wsiadam, bo nie ma na co.

faletta i inni, którym kot czegoś niedozwolonego dotyka: okleić czymś lepkim. Taki rodzaj powierzchni jest dla nich obrzydliwy. Dlatego ta taśma zadziałała. Tylko trzeba pilnować i co jakiś czas kleić nowy kawałek, żeby nie utracił lepkości.

Jako osoba, która jeździła u ludzi zakochanych w siwkach i takie głównie rozmnażających podpowiem: przyszłe siwe miewają kilka włosków białych na powiekach. Te włoski powinny tak jakby nie pasować do ogólnego obrazu maści. Czyli nie rozjaśnione, nie okulary, nie beżowa powieka. Potem siwizna wychodziła najszybciej tam, gdzie włos jest krótki i rzadki, czyli wokół oka i pyska, czasem też na czole. Co nie znaczy, że to święta i nieustępliwa reguła. Ci ludzie mawiali: kto nie miał siwego, nie miał dobrego. Po czym dodawali... i brudnego.

Jestem z tych, co się wożą do lasu. Mój koń realizuje w 100 procentach oczekiwania. Czyli: fizycznie - jest wygodny w trzech chodach, stabilny, niezbyt wysoki, z szerokim grzbietem i klatką piersiową, dobrze postawiony na nogach. Psychicznie - nie reaguje na hałasy itp., nie ponosi, reaguje na łydkę, głos i rękę, czyli mogę jeździć na rzuconych wodzach. Na głos też staje, przychodzi, obiera w lesie kierunek do stajni (nauczyłam go tak, bo jeżdżę sama i bałam się, że nie dam rady wrócić, gdybym np. zasłabła). Natomiast gdyby go kupiła osoba, która chciałaby rzeźbić na ujeżdżalni.... dramat. Trafiliśmy na siebie idealnie. Co każdemu życzę.

kokosnuss, cieszę się, że ktoś potwierdził moją obserwację z ostatnich lat. Niedawno spotkałam się z ludźmi, którzy co roku mają 2-3 źrebaki, które potem odchowują, układają (doskonale, mają doświadczenie) i sprzedają, czasem coś zostawiając dla siebie. I pytają się retorycznie: czemu 20-latki kupują holsztyny po 1,70 m w kłębie z nóżkami-patyczkami i wąskimi klatkami piersiowymi (no takie są dostępne w cenie możliwej dla Polaka) a nie obejrzą się za cudnym półkrewkiem po arabie czy mieszanką ras orientalnych z prymitywnymi, czy też za wielkopolakiem 1,50 m - szeroki, wygodny grzbiet, dobra głowa. Była tu kiedyś świetna dyskusja, czy wpływ na ten stan rzeczy mają sesje zdjęciowe na insta. Czyli: duży koń z obłędem w oczach lepiej wygląda na zdjęciu, choć go tylko lonżuję, bo się boję?

Lidl ma ogrzewacze do dłoni, takie żelowe.

Jako osoba, która jeździła w teren przy -15 st. i żyje (jeśli było sucho i bezwietrznie, co istotne) podpowiem: ogrzewacze do dłoni. Chodzi o takie poduszeczki z żelem w środku, który się rozgrzewa po naciśnięciu metalowego krążka w środku. Lidl ma w promocji. Koń w chowie bezstajennym, ofutrzony.

kotbury - twoja definicja prezenteizmu w dechę.

Kiedyś się tu udzielałam, wstawiając zdjęcie Sputnika, ogiera sprowadzonego pod Białystok w latach 90. Może się wielbicielom rasy zrobi miło jeśli powiem, że u nas w stajni jest klacz, zwykła półkrew, która jednak nosi imię po tekince - Hłoja. Może ktoś kojarzy. Właściciel tej naszej klaczy jeździł na Hłoi i zapamiętał ją, jako cudownego konia.

Rudaska8), czy interesuje Cię większa odległość? W powiecie ostrołęckim w pobliżu Goworowa miejscowość Szarłat, pod Ostrołęką miejscowość Ławy. W obydwu są starsze egzemplarze. To wersja dla seniora, dla którego są wskazane łąki do oporu.

Timorka, w stajni, w której trzymam konia, jest dwóch synów ogiera Bolero de Ravel. Jeden to Jolly de Ravel, jest filmik w necie - był wtedy dwulatkiem. Obecnie zajeżdżany, więc o użytkowaniu pod siodłem trudno się wypowiadać. Natomiast: jest wyjątkowo urodziwy, lubi ludzi, nie odziedziczył trudnego charakteru matki. Należy do nielicznych gniadoszów po tym ogierze. Drugi to niespełna roczniak, siwiejący, przyjemny w obsłudze. Bardzo duży. 

Timianowa, napiszesz coś więcej? Od kiedy i dlaczego podajesz trawokulki (dzisiaj po raz pierwszy mój 24-latek ze startymi zębami będzie jadł ten rarytas, po stówie za worek...), jak koń się czuje, do kiedy był użytkowany itp. Niewiele znam koni pod trzydziestkę a moje zwierzę pochodzi z długowiecznej rodziny, więc wszystko przede mną.

Pepshi, dzięki za wyjaśnienie. Od dawna ciekawi mnie wpływ mody i zwyczaju hodowlanego na to, ile się rodzi koni określonej maści. To z mody wzięła się np. pewna nadreprezentacja srokaczy wśród hucułów (głównie z rodu Jagódki) albo siwków w wśród polskich arabów, zwłaszcza w hreczce, począwszy od Bandoli - one się po prostu podobają. Zapytam w takim razie: czy ktoś ma wiedzę, czy w innych krajach, gdzie się prowadzi hodowlę zarodową hucułów, występują i są dopuszczane do rozrodu konie siwe i kasztanowate?

Poza oczywistym błędem lub bezradnością wpisującego, rozwiązania zagadki mogą być dwa. Po pierwsze, może to być srokacz typu "jestem cały biały, mam tylko trzy plamki w niewidocznym miejscu, np. penisie". Znałam odwrotny przypadek: konia, który mógł uchodzić za gniadego, bo jego brązowa plama obejmowała całe zwierzę, poza jednym trójkącikiem, akurat pod popręgiem. Tutaj mamy przodków myszatosrokatych, głęboko i dużo. Druga, znacznie mniej prawdopodobna wersja, że po latach wyszedł gen siwej maści. Bywały siwe hucuły, co widać na starych zdjęciach, możliwe, że to potomkowie mieszanek ze szlachetnymi. W Polsce tradycja ich hodowli została przerwana po wojnie, kiedy rekonstruowano rasę, czyli wiele pokoleń temu. Podobnie było z kasztanami. One również nie były pożądane, ale do dzisiaj zdarza się, podobnie jak u koników polskich, że gen maści kasztanowatej wyskoczy. To gen, który może być przekazywany przez pokolenia, w formie uśpionej (nie umiem fachowo wyjaśnić). Co do tradycji maści huculskich, jeszcze ciekawostka: dawniej nie preferowano też koni z odmianami na głowie, a teraz już takie konie widujemy.

Popychamy sprawę traktora, jak możemy. Właśnie przeprowadziłam z Tunridą wywiad, który ukaże się w lokalnej prasie. Oczywiście, dorzucę się też finansowo. Tak się złożyło, że Malawijczykom pomagam od kilku lat, przez misjonarzy salezjańskich. Czyli: poczułam się wywołana do tablicy 😁

Mnie i Borysowi niedługo stuknie 19 lat razem. Koń ma niemal 24 lata, nadal pracuje pod siodłem, ale mało i lekko. W marcu i kwietniu, czyli tuż przed wyjściem na trawę, ma wolne. Sądzę, że dałby radę ciężej pracować. Jakie ma objawy starości: sztywność na początku jazdy (co robię: więcej stępa, pierwsze kłusy po kilkanaście kroczków i przechodzimy do stępa, po 20 minutach pierwszy lekki galop, który koń teraz preferuje). Potykanie się, na przód i na tył (unikam zjazdów z górki, jestem czujna, mam pasek na przedzie siodła, żeby się złapać w razie czego). Stracił kilka zębów a część ma mocno startą, więc żuje niedokładnie (dostaje moczoną paszę treściwą, przez zimę również wysłodki). Poza tym czuje się dobrze, nie ma kolek i biegunek, jest szczupły. Niemożliwe byłoby go upaść na okrągłą, tłustą kulkę, bo się odzywa pełna krew przodków (chociaż, udało się to 20 lat temu, kiedy nie był mój i stał w zwyczajnym wiejskim gospodarstwie - no jak to, u dobrego gospodarza koń ma być gruby! Co tam, że to wielkopolak, a nie arden...).  Chodzi w zaprzyjaźnionym stadku 6 koni, które go akceptują. Jest przez większość roku w chowie bezstajennym (duża wiata, dostęp do trawy, siana, albo sianokiszonki), przy złej pogodzie schodzi na noc do boksu. Myślę, że miałam dużo szczęścia, że się trafił taki żywotny egzemplarz. Życzę wszystkim seniorom zdrowia i dobrego przetrwania zimy.

Ciekawy motyw się tu pojawił: dolew pełnej krwi daje zdrowsze, odporniejsze konie - gdy mówimy o koniach, które nie będą wyczynowe, tylko do przyjemnego, wszechstronnego użytkowania.  Dodałabym jeszcze, że pomaga: dolew krwi orientalnej lub szerzej, wschodniej (arab, budionn, małopolak, kłusak orłowski, kłusak rosyjski) Wszystkie egzemplarze z tych ras, jakie znałam, były długowieczne, bez problemów zdrowotnych. Przy okazji: Niemcy jeszcze 30 lat temu głosili tezę, że najlepszy familie pferd wychodzi z pomieszania krwi prymitywnej (lokalnej, jak nasze koniki polskie, hucuły, koniki bośniackie, fiordy, jakiś duży kuc, np. islandzki), pomieszanej z orientem. Drugi czynnik tu wymieniany, z którym się zgadzam: staranniejsza selekcja hodowlana te 20 - 30 lat temu.

Do osób zainteresowanych, czy w ich gminie występuje susza rolnicza, czy nie: wejdźcie na stronę Systemu Monitoringu Suszy Rolniczej w Polsce

Było tu pytanie o atrakcje w Kijowie. Standardowe to śliczne cerkwie i ławry, Muzeum Miniatur (koniecznie), Muzeum Jednej Ulicy, Muzeum Bułhakowa, Muzeum Czarnobyla, my się wybrałyśmy też na spektakl do opery, bilety można kupić przez internet. Niestandardowa to Muzeum Korupcji, czyli rezydencja Janukowycza w Medżhirji. Tylko uwaga: dojazd skomplikowany, wstęp bardzo drogi. Jedzie się metrem na stację Heroiv Dnipra, tam się wysiada, idzie na bazar i pyta o marszrutkę. Nam było łatwo, bo mówię po rosyjsku, ale poszukiwania i tak zajęły nam kilkanaście minut. Potem na miejscu kupuje się bilet wstępu do parku (tani) i czeka pod drzwiami białego budynku, od tyłu. Drzwi są oznakowane sztucznym bochenkiem chleba. Piszę tak szczegółowo, bo dostałyśmy się do środka rezydencji tylko dzięki wspomnianej wyżej znajomości języka zbliżonego do ukraińskiego i uprzejmości pewnej Ukrainki. Tam czeka dziwny człowiek, inkasuje równowartość 100 zł, które wciska do kieszeni, bez pokwitowania. Oprowadza, mówiąc wyłącznie po ukraińsku, więc jak ktoś nie włada, powinien sobie wcześniej poczytać. Za to w środku... łał. Jak powiedział przewodnik: zobaczycie tu to samo, co w domu jakiegoś szejka w Kuwejcie. Utrafił.

Czytam wątek z zainteresowaniem, bo  mam następującą sytuację: koń 23-letni, ja 48-letnia, z bolącym kręgosłupem. Można przypuszczać, że koń zostanie odstawiony od normalnej jazdy za rok lub dwa. Co wtedy ze mną - nie jako osobą kochającą konie, bo jest dla  mnie jasne, że będę chodzić z dziadkiem na spacery, a jak padnie, to i tak będę mile widziana w mojej stajni. Pytanie brzmi, czy kończyć z wsiadaniem na konie, czy nie. Dodam, że mój Borys to koń ideał dla osoby, która, jak ja, musi jeździć ostrożnie. Nie płoszy się, a chody ma "dostojne". Słowem: bezpieczny.  Dlatego koniec Borysa może równać się mojemu końcowi jeździectwa. Czy ktoś ma podobne przemyślenia?

Po prostu musiałam... Pojechałam kiedyś w góry, do Gładyszowa, żeby chociaż raz w życiu powędrować trochę po górkach. Było cudownie, ale mój przewodnik, pan Włodek, co i rusz wyszukiwał kawałek płaskiego, żeby puścić konie w galop. Nie umiałam mu wytłumaczyć, że w domu mam tyle doskonałych, równych, piaszczystych dróg tuż za stajnią, że mogłabym galopem latać choćby i dwie godziny bez przerwy i to dla mnie nie atrakcja. Tak jak jeziora dla Was....

Odpowiadam na pytanie o karmienie Borysa. OD razu zaznaczę, że nie jestem autorytetem, nie ważę tego żarcia ani nie sprawdzam w tabelkach, co ile czego zawiera. Koń dostaje siano do boksu na noc, w ciągu dnia stoi z innymi końmi przy balocie albo siana, albo sianokiszonki. Jesteśmy pewni, że nie przerabia tego, jak trzeba, ponieważ starły mi się tylne zęby i nie stykają się. Czyli siano słabo przeżute. Dodatkowo dostaje 2-3 razy w tygodniu mesz z witaminami. Siemię wet kazał dawać i odstawiać, w cyklach, żeby się układ trawienny nie rozleniwił. Koń krzepki, zdrowy, łakomy, zje wszystko. Po kilku ostatnich latach, kiedy pokazywał już pewne objawy starości, wyraźnie odżył. Gdy ja się lepiej czuję, śmigamy normalne tereny.

Piszę, żeby podnieść na duchu tych, którzy pożegnali niedawno swoich seniorów. Coś optymistycznego: mój Borys, wlkp, prawnuk legendarnej i długowiecznej Demony xx, odziedziczył szczęśliwie tę długowieczność. Skończył 23 lata i pracuje - lekko, ale to ze względu na mnie, bo mam zwyrodnienia kręgosłupa i muszę być ostrożna. Co najważniejsze: koń, który od młodości dramatycznie chudł po sezonie pastwiskowym, tę zimę, mimo utraty kilku zębów, przeżył w świetnej formie. Nareszcie trafiliśmy z paszą. To wysłodki niemelasowane, namaczane, niecałe wiadro dziennie.

Do Reyline: jestem powypadkowa. Mój Borys się potknął i zrolował, ze mną na grzbiecie. W ostatniej fazie zsunęłam się na ziemię i pół tony konia (wielkopolak starego typu) zwaliło się na mnie. Uszkodzenia fizyczne dość szybko się naprawiły, jednak gdy wsiadałam na konia, waliło mi serce. Pojechać w teren, to był stres, aż się trzęsłam. Zaczęłam od spacerków, ot, 15 minut dokoła stajni. Przeszło mi szybciej, niż się spodziewałam i prawie bez śladu. Wolę też jeździć sama, bo wtedy mam pełną kontrolę nad koniem. Dodam, że koń nadzwyczajnie stabilny psychicznie, tylko z racji wieku i zaczynających się zwyrodnień trochę nie trzyma równowagi. Tak więc: masz szansę na dojście do komfortu psychicznego podczas terenów.

Potwierdzam: decyzja o dzierżawie pomaga podjąć decyzję o zakupie na własność. Chodzi zwłaszcza o osoby dojrzalsze, które już są obyte z końmi, mają ustabilizowana sytuację życiową i "zarobkową". Znam kilka osób, które przeszły taką drogę i są zadowolone. Czasem kupiony był ten, co był dzierżawiony - bo to jest sytuacja dwustronna:  właściciel, który oddał w dzierżawę, też czasami dzięki temu dojrzewa do decyzji, żeby żyć bez swojego konia. I wszyscy szczęśliwi. Aha, zgadzam się też, że jak ktoś lubi coś szerszego pod tyłkiem, to araby widzi jako śledzie🙂 Konik polski niby tego samego wzrostu, a jazda na nim jak na dużym, tylko do ziemi bliżej.

Ja tylko stępuję, bo koń za twardy na mój sfatygowany kręgosłup. Jednak robię to często i wypróbowałam różności. Optymalna dla  mnie okazała się żelowa podkładka, dość gruba, położona gumowatą stroną na grzbiet. Trzyma się, nie trzeba popręgu. Jednak powtórzę: tylko stęp, koń niewzruszony w terenie.

Pooh, od razu zaznaczę, że stajnia ma swoje wady, ale może zalety Cię zainteresują. Trzymam tu konia, od lat. Ostrołęka, wieś Ławy. Padoki z trawą: ile tylko pogoda pozwala, latem chów bezstajenny. Konie chodzą albo w stadzie, albo po dwa, jeśli są konfliktowe, lub nieakceptowane. Właściciel na miejscu, fachowo zareaguje, jeśli coś złego ze zdrowiem się dzieje. No i cena: 600 zł.

Jeszcze do tematu, czy nie żałuję posiadania własnego konia. Mam Borysa niemal 18 lat, kupiłam go jako osoba dorosła, ustawiona w życiu zawodowym i osobistym. Nie dezorganizuje mi życia: stoi w przyjaznej, blisko położonej, niedrogiej stajni z chowem bezstajennym przez pół roku  i w stałym towarzystwie. Co najważniejsze:  jest tam "fachowe oko", które zauważy, gdyby było coś nie tak. Koń ma 22 lata, nie choruje, nie miewa kontuzji (może dlatego, że duży, solidnie zbudowany zwierzak, który jest lekko i mało jeżdżony), a ja nie potrzebuję infrastruktury, bo jeździmy głównie w teren - stąd się wzięła taniość pensjonatu. Muszę zaznaczyć, że nie należę do osób, które muszą konia zobaczyć codziennie, bo inaczej mają atak paniki. Nie. Wyjeżdżam, choruję lub lenię się z czystym sumieniem!

Jak zabrać małą butelkę wody w teren: ja kupuję w ciuchlandach małe torebki, saszetki czy sakiewki i fastryguję do czapraka, przyszywając "plecy". Nie ma problemu z szybkim odpruciem przed praniem. Można też uszyć kieszeń - z zapięciem, które łatwo obsłużyć  jedną ręką, z grubego materiału, w rozmiarze pasującym do ulubionego kształtu butelki. Butelkę zachować, przelewać wodę. Kieszeń przyfastrygować tak, jak saszetkę.

Ja jestem z Ostrołęki. Pytaj

To wprawdzie nie market, ale końskie rzeczy ma: Tchibo on-line, kurtki jeździeckie dla kobiet  (149 zł) i dzieci (75 zł) oraz sporo rzeczy dla psów, np. buda na podróż

Do osoby, która pytała o podpiwek z kawy: jak najbardziej, dawać cukier do ciepłego roztworu, to ułatwi drożdżom robotę. Zimne musiałoby stać w jakimś super ciepłym miejscu. Ja robię podpiwek z kawy Inki tak: przegotowuję jakieś 5 l wody, studzę. W małym garnku w gorącej wodzie rozpuszczam cukier, studzę ten roztwór do temperatury, która pozwala spokojnie wskadzić w niego palec🙂. W to daję drożdże, mieszam. Robi się szara paćka. Wlewam ją do garnka z resztą wody, ciepławej. Zakrywam serwetą, stawiam w cieple. Jeśli zimą, to przy kaloryferze, jeśli latem, to nawet na parę godzin do letniego piekarnika. Po ok. 12 godzinach na powierzchni zbierze się piana, płyn przestanie być mocno słodki i pojawią się bąbelki. Zlać do butelek plastikowych, ale nie po korek. Postawić butelki w temperaturze pokojowej, poczekać 12 godzin i do chłodu. Celowo nie podaję proporcji, bo to kwiestia gustu. Napój jest świetny. Umiem też wersję z jałowcem, nasz regionalny przysmak.